Ας’ τα να πάνε…στο διάολο
Το ατύχημα του Μάκη μας χάλασε τη διάθεση. Το Δωματιάκι έκλεισε νωρίς και ό,τι είχαμε να πούμε, το είπαμε στο παγκάκι. Όπως γινόταν παλιά. Η ουσία είναι ότι – είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο- δεν παύουμε να είμαστε οικογένεια. Ο Σάββας με τους τελευταίους ξέμεινε στον Κωστή κι εγώ κατηφόρισα για την πλατεία. Την παλιά όμως. Τη δική μου.
Α ρε Σκόκο, ολόκληρο τέρμα, στο δοκάρι πήγες και έστειλες την μπάλα; Χαθήκαμε στη μετάφραση των αριθμών και των συστημάτων. 4-4-2, 4-2-4, 5-3-2, 3-4-3, αριθμοί….αριθμοί…αριθμοί…αριθμοί από δω, αριθμοί από εκεί χάσαμε τον μπούσουλα, και μέχρι να καταλάβουμε ακριβώς τι είχε γίνει, φάγαμε το πρώτο γκολ. Σε χρόνο ρεκόρ φάγαμε και το δεύτερο και μείναμε με την ανάλυση. Καλά αυτός ο Βερνίκος θα πρέπει να έχει περάσει σίγουρα από τη θύρα 7 πιτσιρικάς.
Αχ ρε ΑΕΚΑΡΑ, πουθενά δεν είσαι. Στις αναμνήσεις κρύβεσαι. Στην ιστορία χάνεσαι. Και στο παρόν είσαι απούσα. Βγαίνει και ο Πελετιέρι να μας πει ότι όλες οι ήττες πονάνε το ίδιο. Να χέσω το μάρκετινγκ, τις φαντασμαγορικές ηλεκτρονικές σελίδες και τον τεχνοκρατισμό όλου του κόσμου, όταν δεν μπορούμε να μάθουμε στον κάθε Πελετιέρι πως είναι να χάνεις από τον Ολυμπιακό και από τον Παναθηναϊκό.
Ώρες ώρες σκέφτηκα κι εγώ να δω την Πολίτικη κουζίνα, αλλά αυτό το έργο είναι για μία φορά μόνο. Έκατσα λοιπόν και έζησα αργά αργά και βασανιστικά το μία από τα ίδια της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη. Έβλεπα την ομάδα μου να τυραννιέται και να πελαγοδρομεί πέρα δώθε, πότε να ισορροπεί και πότε να ανεβάζει τους τόνους και τους ρυθμούς και στο τέλος να χάνει. Απ’ τον Βασσάρα δεν περίμενα και τίποτα διαφορετικό να δω. Αν κρίνω από την πρώτη κίτρινη που έδωσε στον Κυργιάκο, έπρεπε και οι δύο να μείνουμε με πέντε παίκτες στο τέλος. Το σίγουρο είναι πως μας περιμένει ανηφόρα μεγάλη και με δεδομένη την έλλειψη ουσιαστικού επιτελικού μέσου, πολλές φορές θα λαχταρήσουμε μέχρι να πιούμε το γλυκό νεράκι της νίκης.
Έστω κι έτσι, αύριο ξημερώνει μεγάλη μέρα. Έστω και κεκλεισμένων των θυρών η καινούρια κι άβγαλτη Βασίλισσα καλείται να μπει με το δεξί. Με το δεξί μπαίνουμε κι εμείς στο Τίβολι, να βρούμε την υγειά μας, να ακούσουμε την πενιά μας και να ψάξουμε να βρούμε καμιά επιταγή μπας και μπορέσουμε να φέρουμε τελικά τον Νέστερ.
Και σήμερα ήμασταν πιστοί στο καθήκον. Όπου να ‘ναι φτάνουμε. Ξυπόλητοι αγωνιζόμαστε και πόρτες κατά κανόνα κλειστές συναντάμε. Και στον Τάφο του Ινδού κλειστές πόρτες συναντάγαμε όμως. Αλλά τρουπώναμε πάντα μέσα. Και δεν μας έβγαζε κανένας.
Γεια σου ΑΕΚΑΡΑ.
Καλό κουράγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου