AEK : ΑΝΤΙΧΟΥΛΙΓΚΑΝ της 19-09-2009

Δεν ήσουν μόνη

Χοροπηδούσανε συνέχεια. Τους έβλεπαν όλοι. Τους ένοιωθαν όλοι. Έτσι είχε γίνει και στην Βαρκελώνη. Έτσι γίνεται όταν η ΑΕΚ μετατρέπεται σε αγωνιστικό νάνο και ο αντίπαλος μας κάνει μια χαψιά.

Το παιχνίδι αυτό πρέπει να ξεχαστεί γρήγορα και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις να πάμε με ιλιγγιώδη φόρα παρακάτω ή καλύτερα παραπάνω μια και τα Γιάννενα χρειάζονται αρκετή ανηφόρα για να φτάσεις. Μπορεί αγωνιστικά να ήταν μόνοι τους με καμία βοήθεια από πουθενά όμως το στίγμα της διαφορετικότητας το έδιναν όλοι αυτοί που τους στοίχισε ο κούκος αηδόνι για να φτάσουν μέχρι το «Γκούντισον Παρκ». Ο βάτραχος όσο και αν ήθελε δεν μπορούσε να βοηθήσει αυτή την φορά. Ο Κυργιάκος που πέρασε και από το ξενοδοχείο για να πει ένα γεια, αυτή τη φορά δεν μπόρεσε ούτε αυτός να την βοηθήσει και έτσι πάλευε μόνη της, ανυπεράσπιστη και άοπλη απέναντι στο βρετανικό στόλο. Μοναδική της ασπίδα, το ασταμάτητο τραγούδι, η συνεχής παρουσία και η ηχητική μπουνιά στο στομάχι της αγωνιστικής ανικανότητας και του τεχνικού μπαφιάσματος.

Δεν μπόρεσε να βοηθήσει κανείς την ΑΕΚ σε αυτό το καταραμένο αλλά και αξέχαστο βράδυ στην Αγγλία. Έβλεπα τα χαρακτηριστικά του Λεονάρντο και σκεφτόμουν πότε ανοίγουν τα νηπιαγωγεία. Τόσο κακό, τόσος καυγάς και για αυτόν και για το Μάκο, που αποδείχτηκε περιττός όσο τίποτα άλλο. Παρόλα αυτά όπως κάθε φύση και θέση οπαδός έτσι κι εγώ πιστεύω ότι η ΑΕΚ στην πατρίδα του Κοντογιωργάκη, του Γκλαθμάνη, του Αλβαρέθ και του Παστερνάκη θα αναστηθεί και θα δώσει χαρά σε όλους του φίλους της.

Τόσο σε αυτούς που θα ταξιδέψουν μέχρι εκεί όσο και σε αυτούς που θα μείνουν πίσω. Από παλιά αλλά και μέχρι σήμερα την Ήπειρο την είχαμε οργώσει καλά. Υπήρχε club στην Πρέβεζα, υπήρχε και υπάρχει club στα Γιάννενα μέσα, υπήρχε, υπάρχει αλλά θα υπάρχει και πάντα club στην Άρτα. Σε εξαιρετικά δύσκολες εποχές, η δική μας δουλειά ήταν και παραμένει η στήριξη όλων αυτών των καταστάσεων που άλλοτε ευδοκιμούν και άλλοτε παρακμάζουν.

Την προηγούμενη Κυριακή σας είχα πει να 'ρθείται όλοι με ένα φτυάρι και μια τσουγκράνα. Εγώ τα έγραφα εγώ τα διάβαζα. 'Όμως όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί νιώσαμε βαθιά συγκίνηση και σε κάθε περίπτωση ο στόχος επετεύχθη. Η αρχή που είναι πολύ δύσκολη είχε γίνει με την ανάρτηση της σημαίας. Αυτή την φορά συνεχίσαμε με κάθε τρόπο έτσι ώστε να είμαστε εντάξει με την συνείδηση μας. Και το καταφέραμε. Νικήσαμε την αδιαφορία και όχι αυτή εμάς.

Προβληματίσαμε τους χιλιάδες ρομαντικούς, ευαίσθητους ιδεολόγους και άλλα τέτοια που και καλά λαχταράνε για το γήπεδο και όλα αυτά βέβαια στο τηλεφωνικό ή στο γραπτό. Γιατί στην πράξη υπήρχε ο Αντρικέλ, ο Γιωργάκης από τον Κολωνό και καμιά 500αριά από δαύτους ανεξάρτητα ηλικίας, πνευματικής και κοινωνικής προέλευσης. Την προηγούμενη Κυριακή η επίσκεψη μας στο σπίτι μας με έπεισε για μια ακόμη φορά ότι για τις μεγάλες μάζες των οπαδών του συλλόγου μας η ιδεολογία της ΑΕΚ πάει περίπατο. Η ευαισθησία για τα «κιτρινόμαυρα» χρώματα δεν υφίσταται καν και το σήμα κατατεθέν του μέσου Ενωσίτη οπαδού είναι το «Μπλάνκο ζούμε πρώτο σκόρερ να σε δούμε». Που μακάρι να βγει ο Μπλάνκο πρώτος σκόρερ και μακάρι η ΑΕΚ να πάρει το πρωτάθλημα και μακάρι... Και είμαι βέβαιος ότι αν πιάσεις έναν από αυτούς τους 17.000 ανθρώπους που έρχονται κάθε Κυριακή στο ΟΑΚΑ θα σου πουν όλοι ένας ένας ότι για αυτούς η ΑΕΚ είναι ιδέα, ότι όλοι είναι ρομαντικοί και ευαίσθητοι και πως η ΑΕΚ έχει ιστορία μεγάλη και τη σέβονται όλοι.

Και μετά θα σφυρίξει και μετά όλοι θα πάνε σπίτι τους. Και γρήγορα-γρήγορα θα βιαστούν όλοι να περάσουν καλά και η ΑΕΚ χειρότερα. Δεν ξέρω κατά πόσο καταφέραμε να περάσουμε το μήνυμα την προηγούμενη Κυριακή, όσοι το πήραν ας προσπαθήσουν να το ερμηνεύσουν. Και αν το υιοθετήσουν και αν η καρδιά τους είναι ΑΕΚ και χτυπάει σε οποιοδήποτε ρυθμό, ας έρθουν να μας βοηθήσουν. Τους χρειαζόμαστε. Η ΑΕΚ τους έχει ανάγκη.