Νίκη νίκη και στης Λάρισας το σπίτι
Αυτό το πούλμαν σαν να ήρθε κατευθείαν από την Καλαμαριά στο Σπόρτινγκ. Έχω ξαναγράψει από ‘δω μέσα για τη διπλή μας ιδιότητα. Αυτή του θεσμικού κι αυτή του σπασμένου τζαμιού. Με ή χωρίς παρμπρίζ πάντα θα επιστρέφουμε. Με ή χωρίς θώκους πάντα θα το ‘χουμε. Αυτή η ΑΕΚ δεν σταματάει πουθενά. Μπορεί ο καθένας να μιλάει και να γράφει για τη δικιά του ΑΕΚ, εμείς έχουμε αυτή που ιδρύθηκε το 1924. Που ταξιδεύει μόνιμα από το μαγαζάκι του Ιωνά στην κάθε είδους Καλαμαριά.
Μπαίνοντας στο Σπόρτινγκ μετά από πολλά χρόνια, αισθάνθηκα το γήπεδο γεμάτο. Κάποια στιγμή σαν να είδα τον Έντι να πηδάει και να αρπάζει τον αράπη από το λαιμό, τον Βαφόπουλο να σηκώνεται από τη γωνία και να γράφει κανονικά, τον Νεσιάδη να κερδίζει το ριμπάουντ, τον Τσοσκούνογλου να κάνει τα δικά του, τον Χριστοφόρου να τα βάζει με κλειστά μάτια, τον Σταμέλο, τον Κομνηνάκη, τον Αγιασωτέλλη, τον Γκέκο κι άλλους…κι άλλους…κι άλλους.
Σε λίγες μέρες θα παίξουμε σ’ αυτό το γήπεδο το ίδιο με τον Πανιώνιο. Όπως σ’ εκείνο το παιχνίδι, την πρώτη αγωνιστική στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας, όπου είχαμε και τη βάφτιση της ομάδας των Μοϊκανών με Αλέξη, Αριδά και της άλλης εποχής τα παιδιά. Δεν γίνεται να ξανάρθουν αυτές οι εποχές. Όπως βέβαια δεν γίνεται να ξανακούσουμε και τη φωνή του Βασίλη Γεωργίου live.
Αυτό που γίνεται είναι να ξυπνήσουν νέοι, γέροι και παιδιά και να πάρουν από ένα διαρκείας. Αυτό που γίνεται οι ΑΕΚτζήδες όλων των κατηγοριών και όλων των ειδών να πάψουν να αγαπούν την ΑΕΚ βάσει αποτελέσματος και βάσει τμήματος. Εν πάσει περιπτώσει, αυτό που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ είναι να μας νιώσουν και να αντιληφθούν επακριβώς το τι είναι ΑΕΚ όλοι οι σύντροφοι Ενωσίτες, που έρχονται στο ΟΑΚΑ. Είναι δύσκολο το έργο της τυφλής και καθολικής υποστήριξης. Η εύκολη λύση – και ταυτόχρονα εθνικό χόμπι των Ελλήνων – επικρατεί και σε μας τους ΑΕΚτζήδες. Η λύση δηλαδή του δε βαριέσαι. Η πανεύκολη και πρόχειρη δικαιολογία της ταύτισης της ΑΕΚ με τα πρόσωπα που γράφουν την ιστορία της σε πρώτο βαθμό.
Αρκετοί έχουν φτάσει ήδη στη Λάρισα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα τα καταφέρουμε. Κι όπως έγινε και με τον Κολοσσό, έτσι θα γίνει και τώρα. Θα μας νιώσουν, θα μας ακούσουν, θα μπούμε στο πετσί τους, θέλουν δεν θέλουν. Η ώρα πέρασε. Κι εδώ στην Αγίας Ζώνης τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γιατί θυμίζουν χρόνια μαγικά. Αυτά που ζήσαμε δηλαδή κι αυτά που θα ακολουθήσουν. Όποιος θέλει, μπορεί να ζει με την άποψή του και τη δικαιολογία του. Από δω πάνω βλέπω όλο τον Κορινθιακό. Με τα μάτια. Με τα άλλα όμως, αυτά της ψυχής δηλαδή, βλέπω στη Βόρεια Ελλάδα.
Σε λίγες μέρες θα ‘χουμε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να αποδείξουμε στον Δήμαρχο της Νέας Φιλαδέλφειας τι είδους κομμάτι της ιστορίας της περιοχής του είναι η ΑΕΚ.
Αυτό το πούλμαν σαν να ήρθε κατευθείαν από την Καλαμαριά στο Σπόρτινγκ. Έχω ξαναγράψει από ‘δω μέσα για τη διπλή μας ιδιότητα. Αυτή του θεσμικού κι αυτή του σπασμένου τζαμιού. Με ή χωρίς παρμπρίζ πάντα θα επιστρέφουμε. Με ή χωρίς θώκους πάντα θα το ‘χουμε. Αυτή η ΑΕΚ δεν σταματάει πουθενά. Μπορεί ο καθένας να μιλάει και να γράφει για τη δικιά του ΑΕΚ, εμείς έχουμε αυτή που ιδρύθηκε το 1924. Που ταξιδεύει μόνιμα από το μαγαζάκι του Ιωνά στην κάθε είδους Καλαμαριά.
Μπαίνοντας στο Σπόρτινγκ μετά από πολλά χρόνια, αισθάνθηκα το γήπεδο γεμάτο. Κάποια στιγμή σαν να είδα τον Έντι να πηδάει και να αρπάζει τον αράπη από το λαιμό, τον Βαφόπουλο να σηκώνεται από τη γωνία και να γράφει κανονικά, τον Νεσιάδη να κερδίζει το ριμπάουντ, τον Τσοσκούνογλου να κάνει τα δικά του, τον Χριστοφόρου να τα βάζει με κλειστά μάτια, τον Σταμέλο, τον Κομνηνάκη, τον Αγιασωτέλλη, τον Γκέκο κι άλλους…κι άλλους…κι άλλους.
Σε λίγες μέρες θα παίξουμε σ’ αυτό το γήπεδο το ίδιο με τον Πανιώνιο. Όπως σ’ εκείνο το παιχνίδι, την πρώτη αγωνιστική στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας, όπου είχαμε και τη βάφτιση της ομάδας των Μοϊκανών με Αλέξη, Αριδά και της άλλης εποχής τα παιδιά. Δεν γίνεται να ξανάρθουν αυτές οι εποχές. Όπως βέβαια δεν γίνεται να ξανακούσουμε και τη φωνή του Βασίλη Γεωργίου live.
Αυτό που γίνεται είναι να ξυπνήσουν νέοι, γέροι και παιδιά και να πάρουν από ένα διαρκείας. Αυτό που γίνεται οι ΑΕΚτζήδες όλων των κατηγοριών και όλων των ειδών να πάψουν να αγαπούν την ΑΕΚ βάσει αποτελέσματος και βάσει τμήματος. Εν πάσει περιπτώσει, αυτό που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ είναι να μας νιώσουν και να αντιληφθούν επακριβώς το τι είναι ΑΕΚ όλοι οι σύντροφοι Ενωσίτες, που έρχονται στο ΟΑΚΑ. Είναι δύσκολο το έργο της τυφλής και καθολικής υποστήριξης. Η εύκολη λύση – και ταυτόχρονα εθνικό χόμπι των Ελλήνων – επικρατεί και σε μας τους ΑΕΚτζήδες. Η λύση δηλαδή του δε βαριέσαι. Η πανεύκολη και πρόχειρη δικαιολογία της ταύτισης της ΑΕΚ με τα πρόσωπα που γράφουν την ιστορία της σε πρώτο βαθμό.
Αρκετοί έχουν φτάσει ήδη στη Λάρισα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα τα καταφέρουμε. Κι όπως έγινε και με τον Κολοσσό, έτσι θα γίνει και τώρα. Θα μας νιώσουν, θα μας ακούσουν, θα μπούμε στο πετσί τους, θέλουν δεν θέλουν. Η ώρα πέρασε. Κι εδώ στην Αγίας Ζώνης τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γιατί θυμίζουν χρόνια μαγικά. Αυτά που ζήσαμε δηλαδή κι αυτά που θα ακολουθήσουν. Όποιος θέλει, μπορεί να ζει με την άποψή του και τη δικαιολογία του. Από δω πάνω βλέπω όλο τον Κορινθιακό. Με τα μάτια. Με τα άλλα όμως, αυτά της ψυχής δηλαδή, βλέπω στη Βόρεια Ελλάδα.
Σε λίγες μέρες θα ‘χουμε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να αποδείξουμε στον Δήμαρχο της Νέας Φιλαδέλφειας τι είδους κομμάτι της ιστορίας της περιοχής του είναι η ΑΕΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου